O co w ogóle kaman?
Pomysł nagrania płyty zrodził się przy okazji przygotowań do dwóch koncertów w styczniu 2024 roku. Skoro już nauczyłem się grać i śpiewać kilka piosenek, byłoby dobrze je nagrać, ale jeśli już miałbym to zrobić, to musiałoby to być nagranie bez tzw. ceregieli. Czyli szybko, konkretnie i najlepiej na już. Płyta miała zawierać pięć utworów, cztery z perkusją i jeden bez.
Na perkusji gram już 35 lat więc nagranie rytmu do czterech piosenek zajęło mi 30 minut. Zagrałem wszystkie partie od strzała, celowo grając bardzo prosto, tak, aby nawet początkujący perkusista nie miał problemów z odegraniem tych partii. Postawiłem na naturalne brzmienie perkusji, a ponieważ do nagrania wykorzystałem tylko jeden mikrofon pojemnościowy, nie miałem możliwości na późniejszym etapie produkcji żadnego przyciszania czy pogłaszania poszczególnych bębnów, czy werbla. Tak więc, jeśli werbel jest za głośno, to on taki po prostu jest. Nie wbite tomy pozostają nie wbite, a blachy brzmią tak, jak brzmią. Proste i oczywiste…
Na akustyku nagrano sporo piosenek Country.
Dlatego nie chciałem do nagrań używać gitary elektrycznej. Ten materiał miał być miły dla ucha i mocno countrowy. Ponieważ bębny były zgrane do metronomu, nie powtarzałem partii gitary, bo w przypadku pomyłki postanowiłem poprzeklejać potem te lepsze fragmenty na kompie. Gitarę zgrałem również jednym mikrofonem pojemnościowym i oczywiście bez użycia piecyka. Jest to czysta prawdziwa gitara, której brzmienie nie zostało poddane żadnej korekcji. Gitara momentami troszkę nie stroi, ale przynajmniej jest to prawdziwe, moje nagranie.
Śpiewam, bo lubię...
Jeśli chodzi o śpiew, to nagrałem wszystkie partie dwukrotnie, tak na wszelki wypadek, żeby potem ewentualne fałsze powyrzucać i poprzeklejać w ich miejsce te lepiej zaśpiewane partie. Nie czuję się wokalistą, więc podchodzenie do materiału trzeci czy czwarty raz w moim przypadku nic by nie dało.
Nagrania dokonałem za pomocą mikrofonu pojemnościowego, który ustawiłem – wbrew powszechnie stosowanym metodom – bardzo daleko od siebie. Dzięki temu uzyskałem naturalny pogłos pomieszczenia. Wokal jest również bez żadnych korekcji, z delikatnym dosłownie echem naniesionym w programie komputerowym. Zrobiłem to wstępnie na szybko (echo typu "large hall" poziom minus 18, głośność echa minus 1), z zamiarem późniejszej ewentualnej korekty. Równie szybko ustawiłem wolumy bębnów, gitary oraz wokalu i zgrałem sobie to wszystko na jedną ścieżkę mp4, żeby przesłuchać na spokojnie na moim telewizorze. Postanowiłem, że telewizor w salonie będzie decydował o poziomach głośności poszczególnych instrumentów.
Hiuston, mamy problem!
Nie pytajcie jak to się stało, bo do dziś nie wiem, jak to się stało.
Następnego dnia skasowałem sobie folder z nagranymi ścieżkami dźwiękowymi!!! Ja pierd….le, jak można być tak nieodpowiedzialnym??? O mało się nie rozpłakałem…
Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni.
Zdania o ponownym nie nagrywaniu wszystkiego od początku nie zmieniłem. Miałem już w tym momencie wszystkiego dość. Ale...
Mając ten ślad mp4, postanowiłem na nim bazować i nagrywać dalej. Przede wszystkim dograłem klawisze i solóweczki na gitarze akustycznej i elektrycznym pianinku. Wszystkie solówki gitarowe oparłem na pentatonice, czyli chyba najprostszej formie rozumienia muzyki, nic po prostu więcej nie umiem na gitarze zagrać, taka jest prawda. Co do solówek na klawiszach, wszystkie zagrałem w tonacji e-mol (a może E-dur?), podwyższając lub obniżając tonację za pomocą przycisku ”translate”.
Reszta, to robota Facebooka.
Rozesłałem zapytania do kilku muzyków, czy by nie dograli mi kolejnych partii za pomocą głosówki na messengerze, ale niektórzy nie potraktowali mnie poważnie. A może po prostu nie chcieli uczestniczyć w tak ambitnym projekcie? Tego się już nie dowiem.
Ale kilka osób mi podesłało pliki: Damian Wowra (utw. 1 i 4) – bardzo zdolny harmonijkarz, Yaneck Cetera – gitarzysta ze Skały (utw. 1), Asia Łakomska – skrzypaczka (utw. 5). Mając z kolei u siebie dobrych muzyków, w utworze nr 6 dograli się chłopaki ze Stondwave: Mateusz Kania – gitara oraz Szymon Kubit na basie, a na perkusji zagrał uczeń Szkoły Podstawowej - Miłosz Siudak.
No To Trufle
Nazwa jest anglojęzyczna, ale jak ktoś tego nie wie, to przeczyta po Polsku i też będzie. Czy chodzi o trufle grzyby, trufle czekoladki, a może chodzi o psią trufle? Każdy sobie dopowie jak chce i co chce. Mnie bardziej chodziło o nazwisko Trufle, żeby wymyśleć sobie pseudonim artystyczny Martin Trufle. A kolega, który dograł partie basu w utworach 1, 2, 4 i 5 i który jest pełnoprawnym członkiem zespołu, to mój brat - Mat Trufle.
One Horse Town
Na singiel promocyjny całego wydawnictwa wybrałem kompozycję nr 5, jest to cover zespołu Blackberry Smoke. Utworek nagrany został do metronomu (tempo 140), ale poprzesuwany w ostatnim etapie montażu, żeby lepiej brzmiał. Zawsze uważałem, że delikatne przyspieszenia lub zwolnienia fajnie podkreślają kompozycję.
O tytule płyty, okładce i o tym, jak to się stało, że na etapie realizacji pojawiło się szóste nagranie, opowiem w następnej części, natomiast teraz zapraszam do odtworzenia i posłuchania tego utworu.
Ciąg dalszy TUTAJ
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz