Do tyskiego Music Art Club pojechaliśmy w piątek 22 marca, gdzie miał miejsce Jam Session, z nadzieją, że wbijemy się na scenę i zagramy choćby trzy numery. Jest to powszechnie stosowana praktyka. Amatorskie zespoły, chcące się pokazać, często tak robią, a organizatorzy Jamów zwykle nie mają nic przeciwko. Tak też było tym razem.
Atmosfera panująca w AMC nie do opisania. Świetny lokal, świetni ludzie... Zagraliśmy na pożyczonym sprzęcie, łącznie z perkusją, coś niesamowitego. Na scenie byliśmy 13 minut, ale to był cudowny czas. W klubie prawie sto osób. Lepiej być nie mogło...
Pomysł
nagrania płyty zrodził się przy okazji przygotowań do dwóch koncertów w styczniu 2024 roku. Skoro już nauczyłem się grać i śpiewać kilka piosenek, byłoby dobrze je nagrać, ale
jeśli już miałbym to zrobić, to musiałoby to być nagranie bez
tzw. ceregieli. Czyli szybko, konkretnie i najlepiej na już. Płyta miała zawierać pięć utworów, cztery z perkusją i jeden bez.
Dobre
solidne gary, to podstawa.
Na perkusji gram już 35 lat więc nagranie rytmu do czterech piosenek zajęło mi 30 minut. Zagrałem wszystkie partie od
strzała, celowo grając bardzo prosto, tak, aby nawet początkujący
perkusista nie miał problemów z odegraniem tych partii. Postawiłem na naturalne brzmienie perkusji, a ponieważ do nagrania wykorzystałem tylko jeden mikrofon pojemnościowy, nie miałem możliwości na późniejszym etapie produkcji żadnego
przyciszania czy pogłaszania poszczególnych bębnów, czy werbla.
Tak więc, jeśli werbel jest za głośno, to on taki po prostu jest.
Nie wbite tomy pozostają nie wbite, a blachy brzmią tak, jak brzmią.
Proste i oczywiste…
Na
akustyku nagrano sporo piosenek Country.
Dlatego
nie chciałem do nagrań używać gitary elektrycznej. Ten materiał miał być miły
dla ucha i mocno countrowy. Ponieważ bębny były zgrane do
metronomu, nie powtarzałem partii gitary, bo w przypadku
pomyłki postanowiłem poprzeklejać potem te lepsze fragmenty na kompie.
Gitarę zgrałem również jednym mikrofonem pojemnościowym i oczywiście bez użycia piecyka. Jest to czysta prawdziwa gitara, której brzmienie nie zostało poddane żadnej korekcji. Gitara momentami troszkę nie stroi, ale przynajmniej jest to prawdziwe, moje nagranie.
Śpiewam,
bo lubię...
Jeśli chodzi o śpiew, to nagrałem wszystkie partie dwukrotnie, tak na wszelki wypadek, żeby potem ewentualne fałsze powyrzucać i poprzeklejać w ich miejsce te lepiej zaśpiewane partie. Nie czuję się wokalistą,
więc podchodzenie do materiału trzeci czy czwarty raz w moim
przypadku nic by nie dało.
Nagrania
dokonałem za pomocą mikrofonu pojemnościowego, który ustawiłem –
wbrew powszechnie stosowanym metodom – bardzo daleko od siebie.
Dzięki temu uzyskałem naturalny pogłos pomieszczenia. Wokal jest również bez żadnych korekcji, z delikatnym dosłownie echem naniesionym w
programie komputerowym. Zrobiłem to wstępnie na szybko (echo typu "large hall" poziom minus
18, głośność echa minus 1), z zamiarem późniejszej ewentualnej korekty.
Równie szybko ustawiłem wolumy bębnów, gitary oraz wokalu i
zgrałem sobie to wszystko na jedną ścieżkę mp4, żeby
przesłuchać na spokojnie na moim telewizorze. Postanowiłem, że
telewizor w salonie będzie decydował o poziomach głośności poszczególnych instrumentów.
Hiuston, mamy problem!
Nie
pytajcie jak to się stało, bo do dziś nie wiem, jak to się stało.
Następnego
dnia skasowałem sobie folder z nagranymi ścieżkami dźwiękowymi!!!
Ja pierd….le, jak można być tak nieodpowiedzialnym??? O mało się nie
rozpłakałem…
Co
mnie nie zabije, to mnie wzmocni.
Zdania
o ponownym nie nagrywaniu wszystkiego od początku nie zmieniłem. Miałem już w tym momencie wszystkiego dość. Ale...
Mając ten ślad mp4, postanowiłem na nim bazować i nagrywać
dalej. Przede wszystkim dograłem klawisze i solóweczki na gitarze
akustycznej i elektrycznym pianinku. Wszystkie solówki gitarowe
oparłem na pentatonice, czyli chyba najprostszej formie rozumienia
muzyki, nic po prostu więcej nie umiem na gitarze zagrać, taka jest
prawda. Co
do solówek na klawiszach, wszystkie zagrałem w tonacji e-mol (a może E-dur?), podwyższając lub obniżając tonację za pomocą przycisku
”translate”.
Reszta, to robota Facebooka.
Rozesłałem
zapytania do kilku muzyków, czy by nie dograli mi kolejnych partii
za pomocą głosówki na messengerze, ale niektórzy nie potraktowali
mnie poważnie. A może po prostu nie chcieli uczestniczyć w tak
ambitnym projekcie? Tego się już nie dowiem.
Ale
kilka osób mi podesłało pliki: Damian Wowra (utw. 1 i 4) – bardzo zdolny harmonijkarz, Yaneck Cetera – gitarzysta
ze Skały (utw. 1), Asia Łakomska – skrzypaczka (utw. 5). Mając z kolei u siebie dobrych muzyków, w utworze nr 6 dograli się chłopaki ze
Stondwave: Mateusz Kania – gitara oraz Szymon Kubit na basie, a na perkusji zagrał uczeń Szkoły Podstawowej - Miłosz Siudak.
No
To Trufle
Nazwa
jest anglojęzyczna, ale jak ktoś tego nie wie, to przeczyta po
Polsku i też będzie. Czy chodzi o trufle grzyby, trufle czekoladki,
a może chodzi o psią trufle? Każdy sobie dopowie jak chce i co
chce. Mnie bardziej chodziło o nazwisko Trufle, żeby wymyśleć
sobie pseudonim artystyczny Martin Trufle. A kolega, który dograł
partie basu w utworach 1, 2, 4 i 5 i który jest pełnoprawnym członkiem zespołu, to mój
brat - Mat Trufle.
One
Horse Town
Na
singiel promocyjny całego wydawnictwa wybrałem kompozycję nr 5,
jest to cover zespołu Blackberry Smoke. Utworek nagrany został do
metronomu (tempo 140), ale poprzesuwany w ostatnim etapie montażu, żeby lepiej
brzmiał. Zawsze uważałem, że delikatne przyspieszenia lub
zwolnienia fajnie podkreślają kompozycję.
O
tytule płyty, okładce i o tym, jak to się stało, że na etapie realizacji pojawiło się szóste nagranie, opowiem w następnej części, natomiast teraz zapraszam do odtworzenia i posłuchania tego utworu.
To nasza trzecia Ekstremalna Droga Krzyżowa na trasie o dł. 42 km w Charsznicy, a piąta w ogóle. Tym razem w 5-osobowym zespole, z najlepszymi jak dotąd warunkami atmosferycznymi. Prawie bezwietrznie i ciepło, jak na marcową noc.
Co do samej trasy, to jest ona średnio trudna i średnio nudna, jeśli można się tak wyrazić. Gdyby nie idea osobistej intencji, to pewnie byśmy się długo zastanawiali z podjęciem decyzji, która zawsze jest trudna: - iść, czy nie iść, a tak to człowiek przedkłada wewnętrzne rozterki, nad potrzebę kolejnego zjednoczenia się z ogromnym przecież wysiłkiem.
Start w piątek 15 marca o godz. 21:00. Trasa w 99,9 procentach asfaltowa, co jest w pewnym sensie też plusem, bo na wypadek deszczu, czy przymrozków, raczej trudno się potknąć. Uczestników w tym roku 97-u (chyba). Przedział wiekowy bardzo duży, na pewno więcej młodzieży, niż przed rokiem. Czas marszu: równiutkie 10 godzin. Udział kończymy jako 15 i 16 osoba.
Polecamy to wydarzenie, ale nie zachęcamy. Proszę nas źle nie zrozumieć, ale jesteśmy po prostu zdania, że decyzję o udziale trzeba podjąć samemu i najlepiej na długo przed. Ból nad ranem jest spory, a cierpienie tak naprawdę zaczyna się wieczorem w sobotę i jest odczuwalne przez całą niedzielę. Trzeba to wziąć pod uwagę, jeśli chce się iść. No i dobre, wygodne buty, to podstawa.
Duma i satysfakcja z ukończenia ogromna!!! Człowiek staje się mocniejszy psychicznie i przez jakiś czas nawet wierzy, że może wszystko. My na pewno za rok spróbujemy znowu, także wypatrujcie nas o godz. 20:50 przy kościele w Charsznicy.
Niewątpliwie najcieplejszy dzień tego roku. Postanowiliśmy więc połączyć przyjemne z pożytecznym i wybraliśmy się na długi spacer z Frodem (prawie 9 km), a potem jeszcze siedliśmy na rowerki - 22 km w czasie prawie godzina dziesięć.
To był super dzień i oby pogodowo już tak zostało. Zwłaszcza, że już za niecałe dwa tygodnie czeka nas nocne wędrowanie na tegorocznej EDK.
